Waarom ik het niet meer heb over zelfliefde

In de holistische wereld zijn termen als zelfliefde, innerlijk kind en manifesteren bijna standaardtaal geworden. Ze worden gezien als tools om problemen op te lossen of om dichter bij jezelf te komen. Lange tijd ging ik daarin mee. Ik sprak erover in mijn werk, in gesprekken, op social media. Maar eerlijk? Het voelde nooit helemaal kloppend voor mij.

Ik had moeite met de term zelfliefde. Ik begreep het concept wel: als je van jezelf houdt, dan heb je niemand meer nodig om je goed te voelen, dan kun je jezelf troosten en ondersteunen. 

Dan ben je veilig in jezelf. Maar diep vanbinnen voelde ik het niet. En daardoor begon ik te twijfelen: waarom lukt het mij niet? Wat doe ik verkeerd?

Ondertussen gebeurde er iets anders in mijn leven. Telkens als ik op een dieptepunt zat — of het nu ging om geld, een teleurstelling in een ander, of een blokkade in mijn werk — dan kwam ik op een plek van overgave. Ik riep dan uit naar het Universum (zoals ik het toen noemde):

“Laat Jij het dan maar zien, want ik weet het niet meer.”

En keer op keer… kwam er iets terug. Een oplossing, een ingeving, een onverwachte uitkomst. Niet omdat ik het ‘manifesteerde’, maar omdat ik het losliet.

Achteraf zie ik dat die overgave geen schreeuw was naar een vaag iets, maar naar God. Een liefdevolle kracht die mij al kende, mij zag, en op mij wachtte. En telkens als ik losliet en Hem uitnodigde, gebeurde er iets wonderbaarlijks. 

Mijn vriendinnen kunnen bevestigen hoe vaak ik ze opbelde, vol blijdschap: "Je gelooft nooit wat er is gebeurd!"

Ik sprak toen al een andere taal dan veel van mijn collega-coaches. En misschien lees jij dit nu en voel je je een beetje geraakt of zelfs geprikkeld. Dan wil ik je zeggen: ik snap het. En ik bedoel dit niet als oordeel, maar als getuigenis.

Ik heb de zelfliefde waar zoveel over gesproken wordt, nooit écht gevoeld.

En lang dacht ik dat dat aan mij lag. Maar nu weet ik: wat ik zocht, was niet liefde voor mezelf, maar de liefde van God. Een liefde die mij droeg nog vóór ik erom vroeg. 

Een liefde die zich liet zien toen ik riep:
“Ik wil het weten. Hoe zit het nou echt? Wat is de waarheid?”

In mijn coaching werk ik niet met religieuze thema’s. Maar ik spreek ook niet meer over zelfliefde als hét grote doel. Want voor mij heeft dat jarenlang alleen maar méér twijfel gebracht. De liefde van God, dát is wat mij heeft gedragen. En dat is wat ik iedereen toewens: niet nóg meer streven, zelfverheerlijking of zelfverbetering… maar rust vinden in overgave. In ontvangen. In gedragen worden.

Misschien is dat voor jou ook het begin: de moed hebben om te zeggen “ik weet het niet meer” en het dan los te laten.

Niet om iets te forceren, maar om iets toe te laten.

Je zult zien: de wonderen komen. Soms klein, soms groots. Maar altijd liefdevol.

En als jij dit herkent of iets soortgelijks ervaart, laat het me weten. Want deze weg is te mooi om alleen te lopen.